عبدالعزیز مهجور در سال ۱۳۲۴ هجری خورشیدی در زمان تبعید پدرش در ولایت قندهار متولد شد. او آموزش‌های اولیه را در مکتب عالی نجات به پایان رساند و سپس به دانشکده‌ی اقتصاد دانشگاه کابل رفت و مدرک لیسانس خود را دریافت کرد. پدرش استاد عبدالحمید اسیر معروف به قندی آغا از بیدل‌شناسان معروف افغانستان بود و تاثیر زیادی بر علاقه و تخصص پسرش برجا گذاشت.
مهجور بیش از سه دهه در سمت‌های مختلف دولتی ایفای خدمت نمود، اما کار اصلی و مورد علاقه او پژوهش در باب آثار و اندیشه‌های ابوالمعانی میرزا عبدالقادر بیدل بود. از دوران خردسالی و در مجالس پدرش با بیدل آشنا شد و در نهایت به عنوان یکی از برجسته‌ترین بیدل‌پژوهان و سرایندگان زبان فارسی مطرح شد.
در همایش بین‌المللی سیصد و چهلمین سال تولد بیدل که در شهریور/سنبله ۱۳۶۴ هجری خورشیدی در دانشگاه کابل برگزار شد، عبدالعزیز مهجور به عنوان یک پژوهشگر جوان اما ریشه‌دار در میان بیدل‌پژوهان جهانی شناخته شد. پس از مرگ پدرش در سال ۱۳۷۲ هجری خورشیدی، مهجور مسئولیت‌های پدر را در زمینه ارشاد و پاسخ به پرسش‌های مریدان بیدل به عهده گرفت و تا پایان عمر، این مسوولیت مهم را ادامه داد.
مهجور تا آخرین روزهای عمرش در کابل زندگی مکرد و در تیر/سرطان ۱۳۹۶ هجری خورشیدی برای درمان به هندوستان رفت و متاسفانه صبح روز 24 تیر/سرطان ۱۳۹۶ هجری خورشیدی در سن ۷۲ سالگی در یکی از بیمارستان‌های دهلی نو چشم از جهان بست و بروز 26 تیر/سرطان در دامنه‌ی کوه ده کیپک کابل بخاک سپرده شد.
از عبدالعزیز مهجور بیش از بیست و دو اثر در گستره‌ی ادب فارسی به جا مانده است که بیشترینه به شرح و توضیح ابیات و آثار بیدل با تمرکز بر عرفان او پرداخته است. برخی از آثار مهم او عبارتند از: “داغ محرومی”، “کامدی و مدن”، “شرح مستزاد بیدل”، “آیینه‌بندان حیرت بیدل”، “غزل‌های ستاره‌دار”، “خمستان قدیم”، “من و بیدل”، “سیری در نکات بیدل” و “بیدل و حافظ”.
روانش شاد و یادش انوشه باد!
