عبدالمومن حامد فاریابی، فرزند میرزا غلام دستگیر، در سال ۱۳۱۲ هجری خورشیدی در شهر میمنه به دنیا آمد. آموزش‌های ابتدایی را در زادگاهش به انجام رسانید و سپس به مکتب مسلکی زراعت کابل رفت و در سال ۱۳۳۰ از آنجا فراغت حاصل کرد.
حامد فاریابی پس از اتمام تحصیلات به ماموریت دولتی رو آورد و در ولایات بغلان، ننگرهار، کابل، هرات، و فاریاب در بخش‌های مختلف زراعت مشغول به کار شد. فعالیت رسانه‌ای او از سال ۱۳۲۵ از طریق نشریه “ستوری” میمنه آغاز شد و سپس شعرهایش در سایر نشریات کشور منتشر شد. او به عنوان یک شاعر بیدل‌گرا شناخته شد و با شعرای آن زمان از جمله فروغ فرخزاد به تبادله شعر پرداخت. وی در دو زبان فارسی و اوزبیکی شعر سروده است.
حامد فاریابی آثار زیادی خلق کرده که شامل مجموعه‌های شعر، رساله‌ها و مقالات می‌باشد. از مهم‌ترین آثار او می‌توان به “ادبیات حامد” در چندین جلد، “رساله رسواگر”، “سفینه ادبار”، “رنگ‌های ادبی”، و “نور شناور” اشاره کرد. وی همچنین در زمینه‌ی مسائل زراعتی و علمی کتاب‌هایی مانند “خاک‌شناسی”، “میترولوژی”، و “زهرشناسی” تألیف کرده است.
حامد فاریابی به دلیل فعالیت‌های سیاسی خود و ارتباط با اتحادیه‌ی محصلین کابل که یکی از نخستین حرکت‌های سیاسی جوانان افغانستان بود، مدتی زندانی و ممنوع‌القلم شد و اشعار خود را با نام مستعار “ساکت میمندی” و بعدها به نام “حامد فاریابیان” منتشر می‌کرد.
حامد فاریابی در ۱۴ اسد سال ۱۳۷۳ هجری خورشیدی به دلیل بیماری چشم از جهان بست. از او شش دفتر شعر، دو رساله منظوم و هشت رساله منثور بجا مانده است.
روانش شاد و یادش گرامی
