سیمین خلیلی، معروف به سیمین بهبهانی، در ۲۸ سرطان/تیر ۱۳۰۶ هجری خورشیدی در تهران به دنیا آمد. او فرزند عباس خلیلی، شاعر و نویسنده‌ی مشهور و فخرعظما ارغون بود. عباس خلیلی به دو زبان فارسی و عربی شعر می‌سرود و تعدادی از ابیات شاهنامه فردوسی را به عربی ترجمه کرده بود. فخر عظما ارغون نیز شاعری برجسته و زنی پیشرو در زمان خود بود که به زبان‌های فارسی، عربی، و فرانسوی تسلط داشت.
سیمین بهبهانی آموزش‌های اولیه را در تهران گذراند و سپس در دانشگاه تهران به تحصیل پرداخت. او در سال ۱۳۲۵ با حسن بهبهانی ازدواج کرد و به نام خانوادگی همسر خود شناخته شد.
سیمین بهبهانی در طول زندگی خود به عنوان معلم و نویسنده کاری کرد. او نزدیک به سه دهه به عنوان آموزگار بود و شغلی مرتبط با رشته حقوق را نپذیرفت. وی در سال ۱۳۴۲ هجری خورشیدی به عضویت انجمن ادبی ایران درآمد و همچنین عضو شورای شعر و موسیقی رادیو و تلویزیون ملی ایران گردید. سیمین با سرودن غزل‌های بسیار ناب و رسا به شهرت رسید و از همین رو به «نیمای غزل» معروف گردید.
سیمین بهبهانی در سال‌های ۱۹۹۹ و ۲۰۰۲ میلادی دو بار نامزد دریافت جایزه نوبل ادبیات شد و در طول زندگی خود جوایز بین‌المللی متعددی از جمله جایزه «هلمن-همت گرانت» دیده‌بان حقوق بشر، مدال «کارل فون اوسیتسکی»، و جایزهٔ آزادی بیان اتحادیهٔ نویسندگان ناوری را دریافت کرد. در سال ۲۰۱۳ میلادی نیز جایزهٔ شعر یانوس پانونیوس از انجمن قلم مجارستان به او اهدا شد.
بهبهانی در اشعارش به موضوعات مختلفی از جمله عشق به میهن، حماسه، جنگ، فقر، تن‌فروشی، آزادی بیان و حقوق زنان پرداخته است. شعرهای او توسط خوانندگان مشهوری همچون محمدرضا شجریان، لیلا فروهر و داریوش اجرا شده است.
سیمین بهبهانی بروز ۲۸ اسد/مرداد سال ۱۳۹۳ هجری خورشیدی در سن ۸۷ سالگی در ایران چشم از جهان بست و پیکر او در کنار پدرش به خاک سپرده شد.
روانش شاد و یادش انوشه باد!
