گفتگو با عارف بسام، شاعر و نویسنده
گفتگوکننده: خدیجه بهرامیان
محمد عارف بسام در سال ۱۳۶۴ هجری خورشیدی در شهر مزار شریف، مرکز ولایت بلخ، زاده شد. از نوجوانی به ادبیات رو آورد و به سرودن شعر پرداخت. شعرهای او روایتگر عشق، عاطفه و پدیده‌های اجتماعی است. در این زمینه به خلق آثاری مبادرت ورزید و از او تاکنون پنج اثر شعری بنام‌های «نامه ای به رییس جمهور» «اندیشه تلخ امپراتور» «چراغ های گنگ» «سایه‌های بی‌سرنوشت» و «به کبوتران جهان» منتشر شده است.
عارف بسام، پس از فروپاشی افغانستان مجبور به ترک وطن شد و اینک در کشور فرانسه زندگی می‌کند. او پس از یک سکوت سه ساله، به خلق رمان “تنهاتر از تنهایی” مبادرت ورزیده است. من خدیجه بهرامیان در گفتگوی کوتاه با او دلیل گرایش این شاعر را به رمان نویسی پرسیدم. بسام توضیح داد؛
عشق به ادبیات و فرهنگ، عامل اصلی‌ای بود که مرا به دنیای رمان نویسی کشاند. بدون عشق، دستیابی به موفقیت‌های بزرگ غیرممکن است و این عشق به ادبیات، عامل نوشتن رمان شد.
بسام میگوید که اولین تجربه نوشتن رمان برای او پر از چالش بود. تجربه غربت و مشکلات مهاجرت، به او آموخت که شعر نمی‌تواند تمامی دردها و رنج‌های انسانی را به طور کامل تسکین دهد. این تجارب سخت، انگیزه‌ای شد تا تصمیم به نوشتن رمان بگیرد و فاصله‌ی دوری از خانواده و تنهایی فرصتی شد تا این اثر را با حس بیشتری بنویسد و منتشر کند.
رمان «تنهاتر از تنهایی» حاصل دو سال کار مداوم بسام است و به بررسی وضعیت زنان افغانستان و مشکلاتی که در طول سال‌ها با آن مواجه بوده‌اند، می‌پردازد. این اثر تلاش می‌کند تا به مشکلات و رنج‌های ناشناخته و پنهان زنان افغانستان بپردازد و صدای آنان را به گوش دیگران برساند. بسام با این رمان قصد دارد تا به نابرابری‌ها و بی‌عدالتی‌هایی که به زنان افغانستان تحمیل شده، توجه را جلب کند و از طریق آن، تصویر واضح‌تری از وضعیت آنان ارائه دهد.
این رمان در ۱۷۶ رویه از سوی انتشارات گروه فرهنگی هم‌زبانان منتشر شده است که طرح جلد آن را ژکفر حسینی انجام داده است.
