عفیف باختری، با نام کامل اسدالله عفیف باختری، در سال ۱۳۴۱ هجری خورشیدی در شهر مزار شریف مرکز ولایت بلخ، چشم به جهان گشود. او در خانواده‌ای اهل ادب به دنیا آمد و نخستین آموزه‌های ادبی را نزد پدرش که خود نیز شاعر و نویسنده‌ای فعال در نشریه‌ی محلی «بیدار» بود، فراگرفت. او در دوران نوجوانی علاقه‌مندی جدی‌اش به ادبیات را نشان داد و پس از پایان دوره‌ی مکتب، برای ادامه‌ی تحصیل راهی کابل شد و در رشته‌ی زراعت در دانشگاه مشغول به تحصیل گردید. نخستین شعرهای او نیز در همان سال‌های دانشجویی سروده شد. پس از پایان تحصیل و دوره‌ی سربازی، به زادگاهش مزار شریف بازگشت و در عرصه‌های مختلف فرهنگی به فعالیت پرداخت.
عفیف باختری در آغاز، به‌عنوان آموزگار در اداره‌ی سوادآموزی، انجمن نویسندگان و اداره‌ی کل امور فرهنگی ولایت بلخ به کار پرداخت. سپس در سال ۱۳۷۷ هجری خورشیدی به‌عنوان سردبیر نشریه‌ی «جهان نو» آغاز به کار کرد و پس از آن، به‌عنوان مدیرمسئول ماهنامه‌ی «الف تا یا» فعالیت رسانه‌ای خود را ادامه داد. حضور او در برنامه‌های فرهنگی رادیو و تلویزیون بلخ در دهه‌ی هفتاد خورشیدی موجب شناخته‌تر شدن او در محافل ادبی شد.
باختری پنج مجموعه شعر به چاپ رساند که زبان شعری خاص و محتوای عمیق آن‌ها، او را به یکی از صدای‌های شاخص شعر معاصر افغانستان بدل کرد. نخستین دفتر شعر او با عنوان سنگ و ستاره در سال ۱۳۸۲ پس از سقوط طالبان منتشر شد و مورد استقبال گسترده قرار گرفت. آثار دیگر او شامل آوازهای خاکستری (۱۳۸۳)، من با زبان دریا (۱۳۸۶)، با یک پیاله چای چطوری عزیز من؟ (۱۳۸۶) و صد غزل (۱۳۹۱) هستند.
وی نگاهی آگاهانه، کنایی و گاه تلخ به مسائل اجتماعی و سیاسی داشت، اما در عین حال شعرش از امید، عشق و هنر لبریز بود. آشنایی باختری با دیگر هنرهای مدرن نیز در غنای زبان و ساختار شعرهایش تأثیر بسزایی داشت.
در طول زندگی ادبی خود، باختری جوایز و افتخارات متعددی دریافت کرد، از جمله عنوان بهترین شاعر ده‌سال اخیر افغانستان در جشنواره شعر معاصر (۱۳۹۵)، جایزه‌ی ویژه‌ی جشنواره بین‌المللی شعر فجر در ایران، مدال عالی دولتی از رئیس‌جمهور افغانستان و تجلیل ویژه از سوی والی و فرهنگیان بلخ برای یک عمر فعالیت ادبی.
سرانجام این شاعر محبوب و پرآوازه، در ۸ ثور/اردیبهشت سال ۱۳۹۶ هجری خورشیدی در بیمارستان ابوعلی سینا در شهر مزار شریف، پس از تحمل بیماری، دار فانی را وداع گفت. یاد و نام او همچنان در ذهن اهل ادب و دوستداران شعر معاصر پارسی زنده است.
روانش شاد و یادش انوشه‌باد!
