ابوالحسن علی ابن جولوغ سیستانی، مشهور به فرخی سیستانی، از شاعران بلندآوازهٔ پارسی‌گوی سدهٔ پنجم هجری قمری است. او در سال ۳۷۰ هجری، در دیار سیستان زاده شد. او در کنار عنصری بلخی و منوچهری بلخی دامغانی مثلث قصیده فارسی در عصر محمود غزنوی بود.
فرخی در آغاز زندگی، در خدمت یکی از دهقانان سیستان بود و در همان ایام ذوق شاعری‌اش شکوفا شد. سپس راهی دربار چغانیان در ترمذ گشت و با سرودن قصیده‌ای در ستایش عمید اسعد چغانی، وزیر آن دیار، شهرتی به‌دست آورد و به پاس آن، چهل اسب پاداش گرفت.
این موفقیت سرآغازی بود بر رهایی او از تنگ‌دستی و ورودش به دربارهای بزرگ. فرخی سرانجام به دربار سلطان محمود غزنوی راه یافت و لقب ملک‌الشعرا را از آنِ خود کرد. پس از درگذشت محمود، در خدمت سلطان مسعود غزنوی باقی ماند و تا واپسین روزهای عمرش به مدیحه‌سرایی برای او ادامه داد. وی در سال ۴۲۹ هجری قمری در غزنه چشم از جهان فروبست.
فرخی را از برجسته‌ترین قصیده‌سرایان ادب فارسی می‌دانند. سبک شعری‌اش به خاطر روانی در عین استحکام و سادگی در عین ژرفا، شهرت دارد. او در بیان عواطف عاشقانه و لحن شوخ‌طبعانه نیز طبعی شیرین داشت. دیوان او مشتمل بر قصاید، غزلیات، قطعات، رباعیات، ترکیب‌بندها و ترجیع‌بندهاست.
با درگذشت فرخی، فصلی درخشان از تاریخ شعر فارسی به پایان رسید، اما آثارش هنوز هم چون گوهری درخشان در گنجینهٔ ادب پارسی می‌درخشند.
