ریمون ارون
(۱۹۸۳-۱۹۰۵)
ریموند ارون، اندیشمند برجسته سیاست بین‌الملل، در سال ۱۹۰۵ در پاریس متولد شد؛ همان سالی که ژان پل سارتر نیز چشم به جهان گشود. هر دو در مؤسسه ممتاز اکول نرمال سوپریور تحصیل کردند—مکتبی که چهره‌هایی چون کلود لوی استروس، لئون بلوم، ژرژ پمپیدو و میشل فوکو نیز از آن فارغ‌التحصیل شده‌اند.
اگرچه سارتر در میان روشنفکران چپ‌گرای فرانسه شهرت بیشتری داشت، اما مواضع ضد کمونیستی و مخالفت‌های دامنه‌دار ارون با گلیسم، بین سال‌های ۱۹۴۰ تا ۱۹۷۰، او را به چهره‌ای جنجالی و حتی منفور در میان جناح چپ بدل کرد. با این حال، پس از درگذشتش در سال ۱۹۸۳، جایگاه فکری او در مقایسه با رقیب دیرینه‌اش، سارتر، بیش از پیش مورد توجه قرار گرفت.
آثار ارون چنان گسترده و پیچیده‌اند که خلاصه‌سازی آن‌ها دشوار است. او نه‌تنها روزنامه‌نگار و جامعه‌شناس بود، بلکه علاقه فکری‌اش به‌سرعت از این حوزه‌ها فراتر رفت و تأثیر عمیقی بر شاگردان سیاست بین‌الملل گذاشت. در حوزه روابط بین‌الملل، ارون بیشتر با کتاب “جنگ و صلح“[1] شناخته می‌شود که نسخه انگلیسی آن در سال ۱۹۶۶ منتشر شد. این اثر، با ساختار استدلالی پیچیده و عمق تاریخی‌اش، فهم آن را برای دانشجویان دشوار می‌کرد. افزون بر آن، تحلیل‌های دقیق او درباره استراتژی در عصر هسته‌ای نیز جایگاه ویژه‌ای در مطالعات امنیتی دارد.
اگرچه ارون را در زمره واقع‌گرایان سیاسی طبقه‌بندی می‌کنند، باید یادآور شد که روش او در مطالعات سیاست بین‌الملل، به‌ویژه در مقایسه با متفکران واقع‌گرای امریکای شمالی، از دقت و ظرافت خاصی برخوردار است و شایسته تحسین است.
ارون، به‌عنوان یک یهودی فرانسوی که پیش از به قدرت رسیدن هیتلر مدتی در آلمان زندگی کرده بود، نسبت به ظهور فاشیسم در اروپا و استالینیسم در شوروی واکنش شدید نشان داد. این موضع‌گیری، او را از بسیاری از روشنفکران فرانسوی پس از جنگ جهانی دوم متمایز ساخت. با وجود آشنایی عمیق با نظریه‌های انتزاعی تاریخ—از جمله آثار هگل و مارکس—او نسبت به باورهای یوتوپیایی و تمام اشکال توتالیتاریسم موضعی انتقادی و بدبینانه اتخاذ کرد. در آثارش، فضای شک‌گرایی فلسفی گشوده شد تا جایی که نقش سیاست در ایجاد «زندگی خوب» بدون توسل به زور و بهره‌کشی را به‌کلی انکار کرد.
او در سال ۱۹۷۸ نوشت:
«پیدایش سوسیالیسم ملی… و الهام سیاست به‌عنوان جوهر مکالمه‌ای، مرا وادار می‌کند که با خود به مباحثه بنشینم.»
این تجربه، ارون را به‌تدریج به سوی لیبرالیسم سوق داد، تا جایی که به یکی از تحسین‌کنندگان اندیشه‌های ماکس وبر تبدیل شد.
برای مطالعه بیشتر
- ریموند، ای. سده جنگ همه جانبه. لندن: دیریک ویرسکویل، ۱۹۵۴.
- ریموند، ای. مخدره روشنفکران./ ترجمه: ترنیس کیل مارتین. لندن: شیکر و واربرگ، ۱۹۵۷.
- پاول، ارنست. گفتمان بزرگ: نطریه استراتیژی هسته ای. نیویارک: دوبلیدی، ۱۹۶۵.
[1] War and Peace
