اورنگ هفتم

از پيش من سپيده دمان کوچ می‌کند شب ميرسد سپيدۀ جان کوچ می‌کند هر جا که بود همهمه‌يی شاد زندگی از شاخه‌های سبز جوان کوچ

کس نشد پيدا که در بزمت مرا ياد آورد مشت خاکم را مگر در درگهت باد آورد يک رفيق دستگيری در جهان پيدا نشد تا

روضه‌ی عشق، باب حق، راه تمام، فارسی کوه به کوه، شهر شهر آیت عام، فارسی شورِ شعورِ مولوی، کوزه‌ی نورِ مثنوی زمزمه‌های شمس‌الدین آه مدام،

تو دمیدی به تن من که چنین مست بهارم؟ مزن آتش به قرارم مزن آتش به قرارم نه دل از عشق تو خالی، نه تن

تو و ساحل، من و دریا، تو خوشحالی و من آزاد به توفان می‌سپارم دل؛ عزیزم! هرچه بادا باد! تماشایی‌ست رقص موج با موسیقیِ دریا

می‌میرم و به مرگ خودم گریه می‌کنم ای زندگی برای تو کم گریه می‌کنم؟ پایان راه و یار مسافر در ایستگاه حالا که می‌رسیم به

یاد من باشد فردا دم صبح جور دیگر باشم بد نگویم به هوا، آب ، زمین مهربان باشم، با مردم شهر و فراموش کنم، هر

این‌سان که شعله‌خیز بوَد ناله‌های من پُر آتش است سینهٔ درد‌آشنای من گر دل‌نشین بوَد سخنانم شگفت نیست هر دم بلند می‌شود از دل صدای

اگر شراب دهد پیر می‌فروش مرا درین بهار نبینی دگر به‌هوش مرا دهان قلزم مواج بستن آسان نیست توانِ کیست کُند منع از خروش مرا

چه‌سان این لحظه‌های سرد را باید تحمل کرد نمی‌دانم چقدر این درد را باید تحمل کرد رسیدن تا حضور روشن خورشید آسان نیست که زخم

ناله به دل شد گره، راهِ نیستان کجاست؟ خانه قفس شد بمن، طرفِ بیابان کجاست؟ اشک بخونم کشید، آه ببادم سپرد عقل به بندم فگند،

شب است، داد بزن بانو! سکوت سرد سترون چیست؟ صدا، صداست که می­ماند، دلیل حنجره بستن چیست؟ تمام پنجره­هایت، کور؛ میان گور خودت ماندی و