اورنگ هفتم

می‌میرم و به مرگ خودم گریه می‌کنم ای زندگی برای تو کم گریه می‌کنم؟ پایان راه و یار مسافر در ایستگاه حالا که می‌رسیم به

یاد من باشد فردا دم صبح جور دیگر باشم بد نگویم به هوا، آب ، زمین مهربان باشم، با مردم شهر و فراموش کنم، هر

این‌سان که شعله‌خیز بوَد ناله‌های من پُر آتش است سینهٔ درد‌آشنای من گر دل‌نشین بوَد سخنانم شگفت نیست هر دم بلند می‌شود از دل صدای

اگر شراب دهد پیر می‌فروش مرا درین بهار نبینی دگر به‌هوش مرا دهان قلزم مواج بستن آسان نیست توانِ کیست کُند منع از خروش مرا

چه‌سان این لحظه‌های سرد را باید تحمل کرد نمی‌دانم چقدر این درد را باید تحمل کرد رسیدن تا حضور روشن خورشید آسان نیست که زخم

ناله به دل شد گره، راهِ نیستان کجاست؟ خانه قفس شد بمن، طرفِ بیابان کجاست؟ اشک بخونم کشید، آه ببادم سپرد عقل به بندم فگند،

شب است، داد بزن بانو! سکوت سرد سترون چیست؟ صدا، صداست که می­ماند، دلیل حنجره بستن چیست؟ تمام پنجره­هایت، کور؛ میان گور خودت ماندی و

آزادم وآزادم فریاد من آزادیست هست وهمه بودمن بنیادمن آزادیست من قصه سرای عشق در شهرشدم شهره شیرین غم خویشم فرهاد من آزادیست درکشتن تبعیض

بادی وزید و دشت سترون درست شد طاقی شکست و سنگ فلاخن درست شد شمشیر روی نقشه‌ی جغرافیا دوید این‌سان برای ما و تو میهن

ای عزیزان گم شدم در جان جانان گم شدم گم شدم در جان جانان ای عزیزان گم شدم   موج از خود رفته را در