سید شربت باقری در سال ۱۳۳۱ هجری خورشیدی، در روستای نوی از ولسوالی جرم ولایت بدخشان، در خانواده‌ای اهل علم و فرهنگ چشم به جهان گشود. پدرش ارباب سید احمد از مردان خوش‌نام و روشن‌ضمیر منطقه بود و تبار خانواده به زعمای فکری و دینی بدخشان و پیروان مکتب حجت خراسان پیوند داشت. این پیشینه‌ی روحی و معرفتی، زمینه‌ساز شکل‌گیری شخصیت فرهنگی و مبارز او در آینده شد.
سید شربت آموزش‌های ابتدایی و متوسطه را در لیسه‌ی غیاثی به پایان رساند و در سال ۱۳۵۰ هجری خورشیدی از دارالمعلمین عالی کندز فارغ‌التحصیل شد. پس از فراغت، وارد عرصه‌ی تدریس شد و سال‌ها در مکاتب مختلف بدخشان، به‌ویژه در لیسه‌ی رحمت ولسوالی شغنان، به‌عنوان آموزگار زبان و ادبیات فارسی فعالیت نمود. او با مهارت و علاقه‌ی فراوان به تربیت نسل جدید از شاعران، دانش‌آموزان و جوانان مبارز پرداخت و آموزش را با روحیه‌ای حماسی و بیدارگر پیوند داد.
شربت باقری شاعری مبارز و انقلابی بود که شعر را ابزاری برای بیداری اجتماعی می‌دانست. اشعار او از جنسی متفاوت بودند؛ غزل‌هایی که در آن‌ها بوی باروت، طنین عدالت، و صدای کوهستان شنیده می‌شد. او در سال ۱۳۶۴ هجری خورشیدی، در حالی که تنها ۳۳ سال داشت، در جبهه‌ی تخارستان، در راه آرمان آزادی و عدالت جان باخت و پیکرش در خاک وطن آرمید. پس از درگذشتش، برادرش، سید گوهر باقری که خود از شاعران برجسته‌ی بدخشان بود، مجموعه اشعار او را با عنوان «حماسه‌ی احساس» به چاپ رساند.
سید شربت باقری از جمله شاعرانی بود که میان شعر و مبارزه، میان احساس و تعهد، و میان فرهنگ و مقاومت، پیوندی عمیق برقرار ساخت. زبان شعری او آمیخته با عاطفه و آگاهی بود و آثارش امروز نیز، الهام‌بخش بسیاری از جوانان آزادی‌خواه است. یاد و نامش در حافظه‌ی ادبی بدخشان و تاریخ مبارزات فرهنگی افغانستان جاودان خواهد ماند.
