رحیم مهریار در سال ۱۳۳۵ هجری خورشیدی در شهر کابل چشم به جهان گشود. آموزش‌های ابتدایی و متوسطه را در زادگاهش سپری کرد و در سال ۱۳۵۲ دوره‌ی لیسه را در مکتب حبیبیه کابل به پایان رسانید.
ذوق هنری مهریار از همان کودکی نمایان بود. او در دوازده‌سالگی، با شرکت در گروه‌های ترانه‌ی مکتب، گام نخست را در مسیر موسیقی برداشت. در سال ۱۳۵۲، به‌عنوان عضو گروه موسیقی در کنسرتی شرکت کرد که به رهبری استاد مسحور جمال برگزار شده بود. این اجرا، نقطه‌ی عطفی در زندگی هنری او شد و راه را برای ورود جدی‌اش به عرصه موسیقی هموار ساخت.
مهریار در آغاز فعالیت هنری خود، از راهنمایی‌های استاد محمدهاشم و استاد حفیظ‌الله خیال بهره‌مند شد و بسیاری از آموزه‌های موسیقایی‌اش را مدیون این استادان می‌دانست. او به‌زودی جایگاهی ویژه در موسیقی افغانستان یافت و با صدای گرم و پراحساسش، دل‌های بسیاری را تسخیر کرد.
در زندگی شخصی، رحیم مهریار با بانو پرستو، یکی از آوازخوانان سرشناس افغانستان، ازدواج کرد. حاصل این پیوند هنری و عاطفی، بیش از ۱۴۵ آهنگ تنهایی و دوگانه بود که در آرشیف رادیو تلویزیون افغانستان به ثبت رسیده‌اند. برخی از این آثار، جزو ماندگارترین ترانه‌های موسیقی معاصر کشور به شمار می‌روند.
مهریار افزون بر فعالیت‌های داخلی، در جشنواره‌های موسیقی بین‌المللی نیز حضور داشت. از جمله در جشنواره‌ی موسیقی هالند، میان شرکت‌کنندگانی از بیست‌وسه کشور شرکت کرد و موفق به دریافت جایزه گردید؛ افتخاری که نه‌تنها برای خود او، بلکه برای موسیقی افغانستان نیز ارزشمند بود.
در پی تشدید ناامنی‌ها و ناپایداری سیاسی در کشور، رحیم مهریار و خانواده‌اش در اواخر سال ۱۳۶۷ هجری خورشیدی ناگزیر به ترک وطن شدند و در آلمان اقامت گزیدند. اگرچه در مهاجرت، فرصت هنرنمایی گسترده از او گرفته شد، اما عشق به موسیقی و پیوند با جامعه‌ی فرهنگی افغانستانی‌ها همچنان در زندگی‌اش جاری بود.
سرانجام، این هنرمند فرهیخته پس از تحمل دوره‌ای بیماری سرطان، در روز دوم سرطان/تیرماه سال ۱۳۸۹ هجری خورشیدی در آلمان چشم از جهان فروبست و جامعه هنری افغانستان را در سوگ نشاند.
روانش شاد و یادش انوشه‌باد!
