ابراهیم امینی در ۱ سرطان/تیرماه سال ۱۳۶۶ هجری خورشیدی در دهکده‌ی پالو، از روستاهای ولسوالی چمتال ولایت بلخ، به دنیا آمد. او آموزش ابتدایی را در مکتب محلی زادگاهش آغاز کرد و دوره‌ی لیسه را در مکتب استقلال شهر مزارشریف به پایان رساند.
از سال‌های نوجوانی، علاقه‌مندی به شعر در او بیدار شد و به‌ویژه در قالب غزل، استعداد خود را آشکار کرد. نخستین آثار او، سرشار از عاطفه، تصویرسازی‌های دقیق و اندیشه‌های تغزلی، توجه نسل جوان را به خود جلب کرد.
در سال ۱۳۸۴ هجری خورشیدی، هم‌زمان با آغاز فعالیت حرفه‌ای در حوزه‌ی شعر، به عضویت انجمن نویسندگان بلخ و سپس انجمن قلم افغانستان درآمد. همان سال نخستین مجموعه‌ی شعرش با عنوان «وقتی هوای ترا مه گرفته بود…» در کابل منتشر شد؛ مجموعه‌ای شامل ۴۷ غزل و چند رباعی و دوبیتی که بازتاب روح حساس و زبان تصویری شاعر بود.
در سال ۱۳۸۷ دومین دفتر شعری‌اش با عنوان «نوشته‌ام که خط بزنی» به چاپ رسید. این اثر نیز با استقبال خوبی مواجه شد و جایگاه او را در میان شاعران نسل نو تثبیت کرد. سومین مجموعه‌ی شعرش با نام «چشم‌بندی» در سال ۱۴۰۳ هجری خورشیدی منتشر شد؛ این کتاب از بارزترین جلوه‌های سبک شعری او به‌شمار می‌رود و نشانه‌ی پختگی ادبی او در گذر زمان است.
ابراهیم امینی از چند سال پیش به اروپا مهاجرت کرده و اکنون در آنجا اقامت دارد. با وجود دوری از وطن، ارتباط فرهنگی او با زبان فارسی و میهن قطع نشده، بلکه شعرهای او در فضای مهاجرت، لایه‌هایی تازه از تجربه، دلتنگی، و بازاندیشی در هویت فردی و جمعی را با خود همراه دارد.
شعر امینی، آمیزه‌ای از سنت و نوگرایی است. او با زبانی نرم و صمیمی، اندیشه‌هایی عمیق را بیان می‌کند. مضامین شعر او بیش‌تر حول محورهای عشق، هویت، غربت، خاطره و درونیات انسان معاصر می‌چرخند. ساختار کلاسیک در قالب غزل، در اشعار او با نگاهی مدرن به زندگی و احساسات انسانی درآمیخته است.
