استاد محمد حسین سرآهنگ در شب براتِ سال ۱۲۹۶ خورشیدی در گذر خواجه خوردک کابل، در خانواده‌ای موسیقیدان چشم به جهان گشود. پدرش، استاد غلام‌حسین خان، از چهره‌های برجسته‌ی موسیقی افغانستان بود که در گسترش موسیقی از خرابات به نهادهای آموزشی و نظامی سهم مهمی داشت. استعداد هنری سرآهنگ از کودکی نمایان شد و نخستین آموزش‌های موسیقی را از پدرش آموخت.
تحصیلات مکتبی او تا صنف هشتم در لیسه امانی ادامه یافت. سپس به هند رفت و نزد استاد عاشق علی خان، ملقب به «چراغ پنجاب»، به مدت شانزده سال به آموزش موسیقی کلاسیک پرداخت. او بیشتر پایه‌های موسیقی را از پدر آموخته بود و استاد عاشق علی خان بیشتر آموزش آواز را به عهده داشت.
با بازگشت به کابل، فعالیتش را در رادیو افغانستان آغاز کرد. در سال ۱۳۲۹ خورشیدی، به نمایندگی از افغانستان در برنامه‌ی هنرمندان هندی در کابل شرکت کرد و به‌عنوان جوان‌ترین موسیقیدان کشور، لقب استادی و مدال طلا دریافت کرد.
هرچند پدرش علاقه‌مند اجرای آهنگ روی غزلیات بیدل بود، اما استاد سرآهنگ پس از دیداری با عبدالحمید اسیر (قندی آغا) در دهه ۱۳۳۰، به بیدل‌خوانی روی آورد و شانزده سال در حلقه‌ی درس او به فراگیری شعر و اندیشه‌ی بیدل پرداخت.
استاد سرآهنگ به‌تدریج به چهره‌ی اصلی موسیقی مورد علاقه دربار شاهی بدل شد. نخستین بار در کنار پدرش به ارگ دعوت شد و پس از دریافت لقب استادی، به عنوان بلندمرتبه‌ترین آوازخوان دربار جایگاه یافت. محمد ظاهر شاه علاقه‌ی ویژه‌ای به صدای او داشت.
در طول فعالیت هنری‌اش، استاد سرآهنگ القاب معتبری چون؛ سرتاج موسیقی، ماستر موسقی، داکتر موسیقی، کوه بلند موسیقی، شیر موسیقی و بابای موسیقی پتیاله را از محافل هنری هند به‌دست آورد.
سرانجام استاد سرآهنگ در ۱۶ جوزای سال ۱۳۶۱ خورشیدی در بیمارستان ابن‌سینا کابل درگذشت. آرامگاهش در گورستان شهدای صالحین واقع است.
روانش شاد و یادش گرامی‌باد!
