اسدالله حارس در ۱۶ جوزا/خرداد سال ۱۳۳۶ هجری خورشیدی در شهر مزارشریف دیده به جهان گشود. آموزش‌های ابتدایی دینی را در دامان پدر و مادر فرا گرفت و سپس به مکتب رسمی راه یافت. پس از فراغت از لیسه، به دلیل علاقه ژرف به ادبیات، وارد دانشکدۀ ادبیات دانشگاه کابل شد و در سال ۱۳۵۸ هجری خورشیدی، با دریافت مدرک کارشناسی، تحصیلات عالی خود را به پایان رساند.
او پس از فراغت، به‌عنوان استاد در نهادهای تحصیلات عالی کشور گماشته شد و به آموزش و تربیت نسل جوان پرداخت. حارس سپس در راستای تعمیق دانش خود، دورۀ کارشناسی ارشد را در رشتۀ زبان‌شناسی در دانشگاه ملی تاجیکستان به پایان رساند و پس از آن، به‌عنوان استاد زبان و ادبیات فارسی دری در دانشگاه بلخ به فعالیت‌های علمی و آموزشی خود ادامه داد.
اسدالله حارس افزون بر آموزش، در عرصۀ پژوهش و تألیف نیز چهره‌ای شناخته‌شده است. از جمله آثار تألیفی او می‌توان: نیلوفرهای شکفتۀ تالاب ــ مجموعه‌ای از داستان‌های کوتاه با مضامین اجتماعی و انسانی، طنز در مثنوی مولانا ــ پژوهشی دربارۀ جایگاه و کارکرد طنز در مثنوی معنوی، تأثیر عرفان بر شعر سدۀ پنجم و ششم ــ تحلیل رویکردهای عرفانی در شعر آن دوران، آن‌سوی شهر هفتم عشق ـ پژوهشی پیرامون زندگی و آثار مولانا جلال‌الدین محمد بلخی و فرزندش سلطان ولد، بازتاب جلوه‌های عرفانی در شعر سدۀ هفتم و هشتم ــ واکاوی تداوم تأثیر عرفان در شعر متأخر فارسی، سیمای اسفندیار در تراژیدی رستم و اسفندیار ـ تحلیلی تراژیک از یکی از داستان‌های مهم شاهنامه، اشاره کرد.
هم‌چنین، مجموعه‌ای از اشعار استاد حارس و ده‌ها مقالۀ علمی‌پژوهشی او در نشریات معتبر چون معرفت و بلخ دانشگاه بلخ به چاپ رسیده‌اند.
