غلام یحیا خوشبین، در سال ۱۳۲۲ هجری خورشیدی در ولایت هرات به دنیا آمد. وی آموزش‌های ابتدایی خود را در زادگاهش به پایان رسانید و در سال ۱۳۳۸ هجری خورشیدی از مرکز دارالمعلمین کابل فارغ‌التحصیل شد. او فعالیت‌های حرفه‌ای‌اش را به‌عنوان معلم در ولایت‌های هرات و فراه آغاز کرد، جایی که در کنار تدریس، به فعالیت‌های فرهنگی و ادبی خود نیز پرداخت و سپس به عنوان همکار قلمی در روزنامه “اتفاق اسلام” در هرات مشغول به کار شد.
در سال ۱۳۵۸ هجری خورشیدی، یحیی خوشبین به‌عنوان رئیس اداره اطلاعات و فرهنگ هرات منصوب شد و پس از یک سال خدمت در این مقام، به کابل منتقل گردید و به‌عنوان مدیر مسئول مجله “فرهنگ مردم” در وزارت اطلاعات و فرهنگ افغانستان فعالیت کرد. او در مدت دو سال خدمت در این مجله، نقش مهمی در معرفی آثار نویسندگان معاصر افغانستان ایفا نمود. سپس به ریاست نشرات وزارت اطلاعات و فرهنگ رسید و ۳۰۰ جلد کتاب از نویسندگان داخلی و آثار برجسته خارجی را تا پایان سال‌های خدمت خود در آن نهاد، منتشر کرد.
در دوره‌ای که سلطان علی کشتمند صدراعظم کشور بود، یحیا خوشبین به‌عنوان رئیس فرهنگی شورای وزیران کار می‌کرد و سپس در آخرین سال‌های حکومت داکتر نجیب‌الله، به‌عنوان رئیس آرشیف ملی ایفای نقش نمود. در زمان حکومت مجاهدین در سال ۱۳۷۲ هجری خورشیدی، او عضو کمیسیون جمع‌آوری آثار مسروقه موزه ملی افغانستان تعیین شد.
در دوره اول سلطهٔ طالبان، یحیی خوشبین به همراه خانواده‌اش به هرات رفت و در خانه‌نشینی به سر برد. پس از تشکیل ادارهٔ موقت، او به‌عنوان مدیر موزه ملی هرات تعیین شد و در این سمت، با تلاش فراوان اقدام به احیا و جمع‌آوری آثار تاریخی افغانستان نمود.
یحیا خوشبین از خود آثار ارزشمندی در عرصه ادبیات و فرهنگ برجای گذاشته است. مجموعه‌های داستانی او همچون “با کاروان سپیده”، “تصویری در خورشید”، “تُشکی و سکه‌های طلا” و “افسانه‌های مردم هرات” از جمله آثار شناخته‌شده‌اش هستند.
غلام یحیا خوشبین در شانزدهم حوت سال ۱۴۰۲ هجری خورشیدی در زادگاهش، شهر هرات، درگذشت. او پنج پسر و یک دختر به‌جا گذاشت که فرزند بزرگ او، سیامک هروی، داستان‌نویس معروف کشور است و همایون خوشبین، فرزند دیگر او، شاعر، نویسنده و پژوهشگر ادبی است.
یاد و خاطرهٔ یحیا خوشبین همچنان در عرصه فرهنگ و ادب افغانستان زنده است و آثار او به عنوان مرجعی برای نسل‌های آینده به‌شمار می‌آید.
