اسحاق ثاقبی داراب در ۹ مهرماه/میزان سال ۱۳۷۰ خورشیدی در دهکده‌ی سبزِ «سَرِمَنگ» واقع در شهرستان شالی‌گر (فعلاً شولگر)ولایت بلخ، زاده شد. او به این باور است که شولگر کنونی به دلیل داشتنِ تاریخِ چندهزارساله که از روی آثار و عتیقه‌های باستانی ثابت و مشخص شده، «جمشیدشهر» باید باشد -همچنانی که یکی از مناطق زیبا و وسیع این منطقه نیز به همین نام یاد می‌شود.
داراب، سال‌های دورهی کودکی‌اش را در دل سبز و رنگینِ طبیعت زندگی کرده و با محیط سرسبز روستا ذهن و روانش را پرورده است. دهکده‌ی سرمنگ، که بعدها به دلیل واقع بودن در دل جنگ‌های پیاپی چندین‌بار تخریب شد، دارای باغچه‌ها و زمین‌های آبی بسیار بوده است. این منطقه درست در کنار دریای شولگر، قرار دارد و زمین‌هایش بیش‌تر شالی‌زار اند. اسحاق داراب در سال ۱۳۸۱همراه با خانواده‌اش روانه‌ی شهر مزارشریف گردید.
آقای داراب در سال ۱۳۹۰ هجری خورشیدی از دبیرستان/مکتب، دانش‌آموخته شده و در سال ۱۳۹۴ از رشته‌ی زبان و ادبیات فارسی دانشگاه بلخ، مدرک کارشناسی گرفت. او اکنون به دنبال ادامه دادنِ تحصیلاتش است و دوست دارد دکترایش را در بخش فلسفه‌ی هنر به اتمام برسانَد.
داراب، مشغول کارهای خبرنگاری و نوشتن متون سیاسی و ادبی است. ویراستاری می‌کند و نیز معمولاً درگیر گردانندگی برنامه‌های ادبی، تاریخی و سیاسی در بعضی خبرگزاری‌ها و سایت‌های فرهنگی است.
اسحاق داراب همچنان مدیر مسوول سال‌نامه‌ی “جهانِ نوروز” و مدیر مسوول دومین شماره گاه‌نامه‌ی “یادواره‌ی باختری”، نشریات خانۀ مولانا است. نوشته‌های بسیار او در زمینه‌های سیاسی، نظامی، تاریخ، فرهنگ و ادبیات در روزنامه‌های معروف افغانستان، نشریه‌ها و تارنمای معروف چاپ و نشر شده اند.
آقای داراب به مدت چهار و نیم سال به حیث آمر مطبعه دولتی بلخ، و نیز، حدود نزدیک به سه سال در یکی از بخش‌های اداره امور ریاست جمهوری اسلامی افغانستان به حیث مسوول فرهنگی و نشرات ایفای وظیفه نموده است.
داراب در سال 1387 با شعر آشنا شد وبه گونهی جدی شعر را فراگرفت. شعر و ادبیات، او را با دانشهای انسانی آشنا ساخت و نگاهش را به جهان تغییر داد. او می‌گوید که شعر برای هر شاعر جدی، مُعَرّفِ دنیای جدیدی از تفکر و افقی باز برای دگردیسی است.
آقای داراب چنانچه خود می‌گوید، در کار سُرایش، هم متاثر از بسیاری شاعران کلاسیک و متاخر است و هم از هیچ‌کس تاثیر مستقیم نپذیرفته و سبک کسی را پیروی نکرده است.
او پس از مسلط شدنِ گروه طالبان در سال ۲۰۲۱م، به کشور ایران پناهنده شد، و کارهای ادبی و فعالیت‌های رسانه‌ای خود را در آن‌جا ادامه داد. مسایل مهاجرت و درد میهن در کارهایش به وضوح قابل مشاهد است.
از آقای داراب تا کنون شش دفتر نظم و نثر منتشر شده است و شش اثر دیگر آماده‌ی نشر دارد.
