میر سید نادرشاه، فرزند میر سید زمان شاه، نوه‌ی میر سید پادشاه، از نوادگان حضرت میر سید سیف‌الدین صاحب استالفی، مشهور به «ایشان صاحب»، در سال ۱۲۶۲ هجری خورشیدی در قریه‌ی توپ‌دره چشم به جهان گشود. وی از همان کودکی در خانواده‌ای مذهبی و اهل تصوف پرورش یافت و پس از دوران نوجوانی به شهر مزارشریف مهاجرت کرد.
میر سید نادرشاه در طول ۶۵ سال سکونت خود در جوار روضه‌ی مبارک حضرت علی کرم‌الله وجهه، متولی آن مکان بود و خدمات معنوی ارزنده‌ای را در آن‌جا به انجام رسانید. او از پیروان طریقت نقشبندیه بود و با سلوک و کردار عارفانه‌ی خود، به یکی از چهره‌های شاخص عرفان در شمال افغانستان مبدل شد. در حلقه‌های معنوی، با سخنان نغز و اشعار دل‌نشین خود، دل‌های بسیاری را به نور محبت الهی روشن ساخت.
میر نادرشاه علاوه بر جایگاه عرفانی‌اش، شاعر توانمند نیز بود. استاد واصف باختری، اشعار او را غالباً در قالب غزل و نزدیک به سبک عراقی توصیف کرده است؛ غزل‌هایی که با تشبیهات، استعارات و مضامین عاشقانه و عرفانی آراسته‌اند و عواطف و حالات معنوی را با زبانی ساده، اما پرمغز بیان می‌دارند. شعرهای وی آمیزه‌ای از عشق الهی، اشتیاق وصال، فراق، و زیبایی‌های روحانی‌اند که با بیانی دل‌انگیز، مخاطب را به ساحت سلوک و آرامش درونی رهنمون می‌سازند.
در روزگاری که حضور میر نادرشاه رونق‌بخش محافل عرفانی بود، متأسفانه مجموعه‌ی اشعار او مفقود گردید. با این حال، خلیل‌الله حافد، نویسنده و پژوهشگر ادبیات عرفانی، گردآوری اشعار او را به عهده گرفت و در سال ۱۳۴۷ هجری خورشیدی، کلیات اشعارش را با عنوان «گلزار عشق» به‌صورت دست‌نویس آماده ساخت. این اثر عرفانی و ادبی تا سال ۱۴۰۳ هجری خورشیدی، سه‌بار به چاپ رسید، ولی همچنان از جمله کتاب‌های نایاب محسوب می‌شد که در بهار ۱۴۰۳ هجری خورشیدی، به کوشش ظهور مظهر توسط نشر مولانا، بعد از سی و پنج سال، اقبال چاپ مجدد یافت. این مجموعه شامل ۴۷ غزل، ۲۴ مخمس، ۲ مثنوی، ۳ ترجیع‌بند و ۲۸ رباعی است.
میر سید نادرشاه در ۱۸جوزا/خرداد، سال ۱۳۴۹ هجری خورشیدی، در سن ۸۷ سالگی چشم از جهان فروبست و در جوار روضه‌ی مبارک حضرت علی کرم‌الله وجهه در شهر مزارشریف به خاک سپرده شد. یاد و نام او در دل مشتاقان طریقت و اهل دل همواره زنده و جاوید خواهد ماند.
