فروغ فرخزاد در هشتم جدی/دی ۱۳۱۳ هجری خورشیدی در تهران به دنیا آمد و در خانوادهای متوسط رشد کرد. از کودکی به ادبیات علاقهمند بود و در دوران نوجوانی شروع به نوشتن شعر کرد.
فروغ در سال ۱۳۳۲ هجری خورشیدی وارد دانشگاه تهران شد و در رشتهٔ زبان و ادبیات انگلیسی تحصیل کرد. اما زندگی او تنها به تحصیل محدود نمیشد و او در طول جوانی با مشکلات و چالشهای بسیاری روبهرو شد. از جمله، در سالهای ابتدایی زندگی خود با ازدواج ناموفق روبرو گردید که آثار این تجارب در شعرهایش نمایان شد.
اولین مجموعه شعر او با نام “اسیر” در سال ۱۳۳۴ هجری خورشیدی منتشر شد و بلافاصله مورد توجه قرار گرفت. فروغ در این مجموعه به طور جسورانه و بیپرده از زندگی، عشق، آزادی و رهایی سخن گفته بود. او به عنوان شاعری نوگرا شناخته شد که با زبان ساده و صریح خود با مسائل اجتماعی و فردی دست و پنجه نرم میکرد.
شعرهای فروغ فرخزاد، بهویژه در آثار بعدیاش، با عمق معنایی و نوآوریهای بیسابقه، فضای متفاوت در ادبیات فارسی ایجاد کرد. از جمله مجموعههای شعر برجسته او میتوان به “دیوار” (۱۳۳۷)، “تولدی دیگر” (۱۳۴۳)، و “ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد” (۱۳۴۶) اشاره کرد که هرکدام آثار عظیمی در تاریخ شعر فارسی بهشمار میروند.
فروغ بهویژه در مجموعه شعر “تولدی دیگر” با دیدگاه جدید به مسألهٔ آزادی فردی، نقش زنان در جامعه و عواطف انسانی پرداخته بود و توانست با زبانی بسیار قوی و تاثیرگذار درک عمیقی از هستی و زندگی را در شعرهای خود منعکس کند. در این میان، در کنار شعرهایش، فروغ فرخزاد در سینما نیز فعالیتهایی داشت. او بهعنوان فیلمنامهنویس و بازیگر در برخی فیلمها شرکت کرد، از جمله در فیلم “اجارهنشینها” که کارگردانی آن را خود به عهده داشت.
زندگی شخصی فروغ نیز در میان روشنفکران و هنرمندان آن دوران، توجه بسیاری را به خود جلب کرد. او با مشکلات و چالشهای بسیاری روبهرو شد و در یک نگاه نقادانه، زندگی او بهعنوان زنی در جامعهای سنتی و پر از محدودیت، در تضاد با آزادیخواهی و انتخابهای فردیاش بود.
فروغ فرخزاد در ۱۴ دلو/بهمن سال ۱۳۴۵ هجری خورشیدی در سن ۳۲ سالگی بر اثر حادثه تصادف رانندگی درگذشت. با این حال، اشعار و افکار او همچنان زنده باقی مانده و او را به یکی از برجستهترین شاعران ایران در دوران معاصر تبدیل کرده است. آثار فروغ در زمان خود و پس از آن همواره الهامبخش نسلهای مختلف بوده و با قدرت خود در بیان حقیقتهای انسانی و اجتماعی، جایگاه ویژه در تاریخ ادبیات فارسی دارد.
