خدیجه بهرامیان، در ۱۵ جوزا سال ۱۳۷۱ هجری خورشیدی در شهر مزارشریف، مرکز ولایت بلخ، دیده به جهان گشود. او در خانواده‌ی فرهنگی بزرگ شد؛ پدرش شاعر و نویسنده زبان ترکمنی در پرورش او نقش بارز ایفا کرد.
بهرامیان، آموزش‌های ابتدایی و متوسطه را در مکتب سید هدایت‌الله نقشبندی در زادگاهش به پایان رساند و سپس وارد دانشگاه بلخ شد. در دانشکده‌ی تعلیم و تربیه، رشته‌ی زبان و ادبیات فارسی را فراگرفت و پس از فراغت، برای ادامه‌ی تحصیلات عالی به کشور ترکیه رفت و در رشته‌ی زبان و ادبیات ترکی تا مقطع کارشناسی ارشد به تحصیل پرداخت و در این مسیر، با ادبیات نوین ترکیه آشنایی پیدا کرد.
بهرامیان، که از نوجوانی با نوشتن انس داشت، به‌ویژه در ترکیه به فعالیت‌های فرهنگی و ادبی روی آورد. در همین دوره، با همکاری جمعی از اهل قلم، در تأسیس «انجمن فرهنگی سخن» اقدام کرد. علاقه‌ی ویژه‌ی او به داستان‌نویسی و در کنار آن آشنایی با زبان ترکی او را در مسیر ترجمه نیز کشانید.
نخستین اثر ترجمه‌شده‌ی او کتاب «نامه‌های افغانستان» نوشته‌ی ذکی بولدوک، نویسنده‌ی معاصر ترکیه است که از زبان ترکی به فارسی برگردانده شد. این کتاب، که نگاهی تازه و انسانی به واقعیت‌های اجتماعی افغانستان دارد، با ترجمه‌ای روان و وفادار به متن، مورد استقبال گسترده‌ی خوانندگان و منتقدان قرار گرفت.
در سال ۱۴۰۳، داستانی از خدیجه بهرامیان در نخستین دوره‌ی جشنواره‌ی ادبی جهان نوروز، که به ابتکار خانهٔ مولانا برگزار شد، در میان دوازده داستان برگزیده‌ی این رویداد قرار گرفت. این موفقیت، آغازی بود بر حضوری پررنگ‌تر او در حوزه‌ی داستان.
در بهار سال ۱۴۰۴، بهرامیان، نخستین مجموعه‌داستان کوتاه خود را با عنوان «من از جنس او» منتشر کرد. این کتاب که توسط نشر مولانا در ترکیه به چاپ رسید، مجموعه‌ای از روایت‌های زنانه، پُرچالش و واقع‌گراست که با زبانی ساده اما تأثیرگذار، مسائل روز را بازتاب می‌دهد.
