
شکرستان هند: سراجالدین علیخان آروز ملقّب به سراجالمحقّقین، شاعر، تذکرهنویس، فرهنگنویس و منتقد ادبی
خانآرزو در سال ۱۰۹۹ قمری در شهر آگره (اکبرآباد) به دنیا آمد. پدرش، شیخ حسامالدین، تاریخ تولد او را از ترکیب حروف واژهی «نزل غیب»
خانآرزو در سال ۱۰۹۹ قمری در شهر آگره (اکبرآباد) به دنیا آمد. پدرش، شیخ حسامالدین، تاریخ تولد او را از ترکیب حروف واژهی «نزل غیب»
در این بخش از سلسله برنامههای «سرزمین ما»، به بررسی ریشههای تاریخی غصب جایدادها و کوچ اجباری باشندگان بومی افغانستان میپردازیم. از اسناد تاریخی تا
در این بخش از سلسله برنامههای «سرزمین ما» به یکی از مهمترین و بحثبرانگیزترین تحولات تاریخی افغانستان میپردازیم: کنار زدن نظاممند تاجیکان و برخی اقوام
برهمن را باید در زمرۀ شاعران، منشیان و ادیبان بزرگ فارسیگو در شبهقارۀ هند نوشت. نام پدر وی دهرمداس بود که خود نیز از منشیان
در این بخش ازسلسله برنامههای «سرزمین ما» به یکی از حساسترین رویدادهای تاریخ معاصر افغانستان که در پی آن نقشهی کشور، زیر فشار سیاستهای استعماری
جلالالدین اکبر که سومین پادشاه سلسلۀ گورکانیان هند بود و گاهی او را مغولاعظم نیز میگویند، زبان پارسی را زبان رسمی دربار خود اعلام کرد،
در این بخش از سلسلهبرنامههای «سرزمین ما»، افزون بر بررسی اینکه کدام بخش از کارنامهی امیر عبدالرحمن از نگاه عبدالحی حبیبی «کارنامهی سیاه» خوانده شده
در این بخش از سلسله برنامههای «سرزمین ما»، به پهلوهای دیگر شخصیت و رفتار امیر عبدالرحمن پرداخته شده است. حاکمی که برخی او را نجاتدهندهی
در این بخش از سلسلهبرنامههای سرزمین ما، به بررسی شخصیتهای تأثیرگذار بر امیر عبدالرحمن پرداخته شده و نقش بانو حلیمه، همسر پرنفوذ امیر، در دربار
توسنی، فرزند «لوکرن» یا «لونکرن»، از حوالی سانبر بود؛ که جاییست نمکزار در هند آن روزگار. وی، افزون بر بودن در کیش هندوان، با عقاید
امیر عبدالرحمن (۱۲۵۹–۱۲۸۰ هجری خورشیدی) از امرای معروف افغانستان است. در این بخش از سلسله برنامههای «سرزمین ما» به دوران حاکمیت او، نحوهی به قدرت
سرزمین پهناور شبهقارۀ هند را باید یکی از کانونهای بزرگ پرورش و گسترش زبان پارسی دانست. به باور تاریخنویسان، زبان پارسی در سرزمین وسیع شبهقارۀ