ابوداوود سلیمان اابن اشعث اابن اسحاق اابن بشر اابن شداد اابن عمرو اابن عمران ازدی سجستانی، از برجسته‌ترین محدثان و فقیهان اهل سنت در سدهٔ سوم هجری قمری به‌شمار می‌رود. او منسوب به سرزمین سجستان بود و با القابی چون حافظ ازدی سجستانی و سیدالحفاظ شناخته می‌شد.
ابوداوود در سال ۲۰۲ هجری قمری چشم به جهان گشود. گرچه محل دقیق تولد او مشخص نیست، اما در حدود بیست‌سالگی عزم طلب علم کرد و در این مسیر به سرزمین‌هایی چون بلخ، مرو، عراق، شام، مصر و حجاز سفر نمود. او از محضر بزرگانی چون مسلم ابن ابراهیم، احمد ابن حنبل و عثمان ابن ابی‌شیبه بهره‌مند گشت.
وی در گردآوری و تصحیح احادیث اهتمامی وافر داشت و موفق شد حدود پنجصد هزار حدیث از پیامبر اسلام (ص) جمع‌آوری کند. از میان آن‌ها، چهار هزار و هفتصد حدیث را با دقت گزینش کرده و در کتاب مشهور خود، سنن ابی‌داود، گردآورد که یکی از کتب معتبر حدیث در میان اهل سنت به‌شمار می‌آید.
ابوداوود همچون بخاری و مسلم، نزد امام احمد ابن حنبل در بغداد شاگردی کرد و پس از آن در شهر بصره اقامت گزید. او تا پایان عمر خود به تدریس، تألیف و نشر معارف اسلامی، به‌ویژه علم حدیث، همت گماشت.
وی در ماه شوال سال ۲۷۵ هجری قمری در بصره درگذشت و آثار گران‌قدرش همچنان در جهان اسلام از جایگاه رفیع برخوردار است.
