صنوبر عاجزه (گاهی عاجزی) یکی از شاعران برجسته زبان فارسی در سده دوازدهم هجری بود. او در خانواده سید عبدالله میر خلیل از اهالی فیروزکوه در کرخ، از توابع هرات در خراسان، دیده به جهان گشود. خواهر او، مریم، نیز شاعر زبان فارسی بود و در اشعار خود از تخلص “کنیزک” استفاده می‌کرد.
سید عبدالله در رشد استعداد دختران خود، صنوبر و مریم، بسیار کوشید. بنابراین، هر دو خواهر به شاعران برجسته‌ای در ادبیات فارسی تبدیل شدند و غزلیات نغز و دلپسندی از خود به یادگار گذاشتند. نمونه‌های اشعار ناب صنوبر عاجزه و مریم کنیزک در منابع مختلف آمده است.
صنوبر در بیست و پنج سالگی با مردی به نام امیر اقبال ازدواج کرد، اما زندگی سعادتمندی نداشت. در نهایت، او به سرنوشت رابعه بلخی، مادر شعر فارسی، دچار شد و قربانی خشونت همسرش گردید.
صنوبر عاجزه با اشعار خود توانست احساسات و تجربیات تلخ زندگی‌اش را به زیبایی بیان کند. او با استفاده از زبانی ساده و در عین حال عمیق، مخاطبان خود را تحت تأثیر قرار داد و جایگاه ویژه‌ای در ادبیات فارسی پیدا کرد.
