عایشه مُقُریه از سخنوران و شاعران ادبیات فارسی در نیمه اول سده هفتم هجری در مُقر غزنی از توابع خراسان دیده به جهان گشود. در باره دوره او در منابع اختلافاتی وجود دارد. حمدالله مستوفی که تاریخ گزیده را در نیمه اول سده هشتم نوشت، از او یاد کرده است.
عایشه در سرودن اشعار دست توانا داشت و به خصوص از او رباعی‌های به فارسی به یادگار مانده است که هرکدام در سطح بلند و محتوای عالی سروده شده‌اند. عایشه با استفاده از زبان ساده و در عین حال عمیق، توانست احساسات و تجربیات انسانی را به زیبایی در اشعار خود منعکس کند .یکی از رباعی‌های اوست:
گفتم که دل از تو بوسه‌ا‌ی خواهان است
گفتا که بهای بوسه‌ی من جان است
دل آمد و در پهلوی جان زد انگشت
یعنی که بخر، بیع مکن کارزان است
عایشه مُقُریه در نیمه دوم سده هفتم یا نیمه اول سده هشتم هجری به احتمال زیاد در غزنی چشم از جهان فروبست. او به عنوان یکی از شاعران زن در تاریخ ادبیات فارسی شناخته می‌شود.
