عایشه دختر ابی عثمان از زنان پارسا و مستجاب‌الدعوه در نیمه دوم سده سوم هجری در نیشاپور از توابع خراسان چشم به جهان گشود. به گفته‌ی ابو عبدالرحمن محد بن الحسین السلمی، عایشه دختر ابی عثمان از زاهدترین و پارساترین اولاد ابی عثمان بود و از نظر حال و وقت از همۀ آنها بهتر و مستجاب‌الدعوه بود.
از ام احمد، دختر عایشه، شنیدم که می‌گفت: «مادرم مرا گفت: به چیز فانی شاد مشو و برای آنچه گذرنده است، بی‌تابی مکن. به خدای بزرگ شاد باش و از اینکه از چشم او بیفتی بی‌تابی کن.»
باز ام احمد گوید، مادرم مرا گفت: «در ظاهر و باطن ملازم ادب باش. هرکه در ظاهر بی‌ادبی کند، به ظاهر سزای بد می‌بیند و هرکه در باطن بی‌ادبی کند، در باطن تنبیه می‌شود.»
عایشه گفته است: «هرکه از تنهایی وحشت کند، به علت کمی انس او به حق است. هرکه پست شمارد بنده‌ای را، به علت کمی معرفتش به آقای اوست. هرکه صانع را دوست دارد، صنعت او را نیز دوست می‌دارد.»
این زن عابد و پارسا به سال ۳۴۶ هجری وفات یافت.
