ضعیفی یکی از زنان سخنور در ادبیات فارسی است که در قرن دهم هجری در حوزه بلخ از توابع خراسان می‌زیست. نام اصلی او در منابع ذکر نشده است. درباره زادگاه او نیز اختلاف نظر وجود دارد، اما از تذکره‌ها دانسته می‌شود که در یکی از شهرهای شرقی بلخ مانند بدخشان، تخار، کندز یا بغلان امروزی بوده است.
این زن شاعر هم‌عصر شاعر دیگری به نام آرزویی بود. شوهر ضعیفی پیرمردی بود که همسر خود را بسیار دوست داشت و چون خود نیز قریحه شعری داشت، غالباً با ضعیفی به مشاعره می‌پرداخت.
ضعیفی را زن معتقد و مؤمن توصیف کرده‌اند که علی‌رغم لنگی پا که به علت بیماری بر او وارد شده بود، به زیارت حج رفت. درباره این سفر معنوی خود سروده بود: “چو سر به حلقۀ زلف بتان در آوردم – سری ز عالم دیوانگی برآوردم”
در کتب تذکره الخواتین و ریاض الشعرا، بیتی از این شاعر ذکر شده است که به آرزویی، شاعری دیگر زن هم‌روزگار خود، فرستاده بود: “در دلم بود آرزویت بیش از هر آرزو – دیدم آن روی و فزون شد آرزو بر آرزو”.
