بی‌بی مه لقا، معروف به بائی چندا، از زنان دانشمند، شاعر و ادیب برجسته زبان فارسی و مادر شعر اردو در دوره خراسان بود. او در نیمه دوم سده دوازدهم هجری در بلخ به دنیا آمد و در کودکی با پدرش مرزا سلطان بلخی به هند نقل مکان کرد. هرچند برخی منابع او را زادهٔ دهلی و همسر هندی مرزا سلطان به نام اهلیه راج کنوربائیی گفته اند.
مه لقا نخستین زن شاعر اردو محسوب می‌شود که دیوان اشعار دارد. او در زمان خود در دانش و هنر در مناطق شمال هند و خراسان شهرت بسیاری داشت و از او به‌عنوان دانشمند، شاعر، ادیب، سوارکار، تیرانداز، شمشیرباز و دیگر مهارت‌های برجسته یاد شده است.
با وخامت اوضاع در دهلی، مه لقا همراه با خانواده‌ای برجسته از آن شهر به حیدرآباد دکن نقل مکان کرد و تحت حمایت نظام حیدرآباد قرار گرفت. در دکن، دیوان اشعار خود را منتشر کرد و در همان شهر نیز درگذشت.
