دختر غزاله یا غزالی، دختری از شاعران برجسته زبان فارسی در نیمه اول سده دهم هجری در خراسان زاده شد. از زادگاه او در منابع یاد نشده است. براساس کتاب “جواهر العجائب”، این بانوی شاعر در جمال و زیبایی همچنین شهره روزگار خود بود.
غزالی در اشعار خود به سوژه‌های انتقادی می‌پرداخت. یکی از مضامین شعر او که نقدی است بر ناکاره‌گی‌های روزگار خود با این موضوع است: “کوه کن بیهوده شوری در جهان افکنده است – کنده سنگی چند و پندارد که کوهی کنده است”.
دختر غزالی سرانجام در نیمه دوم سده دهم هجری از جهان چشم بست. اشعار او به دلیل نقدهای اجتماعی و سیاسی‌اش مورد توجه قرار گرفته‌اند و همچنان الهام‌بخش بسیاری از شاعران و نویسندگان روزگار پس از او شد.
