نادره، با نام اصلی ماهلَر آئیم، بانوی شاعر زبان فارسی در خراسان بود. او در نیمه دوم سده دوازدهم هجری در خوقند چشم به جهان گشود. نادره با عمرخان، امیر خوقند، ازدواج کرد و پسر او، محمد علی خان، نیز حاکم آن شهر شد.
نادره به زبان‌های فارسی و ترکی چغتایی شعر می‌سرود. او در شعر فارسی “مکنونه” و در شعر ترکی گاه “نادره” و گاهی هم “کامله” تخلص می‌کرد. اشعار فارسی او بیشتر در قالب غزل و قصیده هستند و موضوعات مختلفی از جمله عشق و طبیعت را در بر می‌گیرند. نادره در اشعار خود از زبان ساده و روان استفاده می‌کند و توانسته است احساسات عمیق و تجربیات شخصی خود را به خوبی به تصویر بکشد.
یکی از ویژگی‌های برجسته اشعار نادره، توانایی او در ترکیب عناصر فرهنگی و زبانی مختلف است. او با استفاده از واژگان و اصطلاحات محلی، توانسته است اشعار خود را به گونه‌ای بنویسد که هم برای مخاطبان محلی و هم برای مخاطبان فارسی‌زبان جذاب باشد.
نادره در کنار شاعری، در امور نظم امارت شوهر و پسر نیز دخیل بود. به عنوان یک همسر و مادر در امارت خوقند، او از بسیاری از شاعران، دانشمندان، هنرمندان و صنعتگران در شهر خود حمایت کرد و آنان را در امارت خود گرد آورد. او در کنار شوهرش بازارها، مدارس، مساجد و کاروانسراهای متعددی ساخت.
این بانوی شاعر در سال ۱۲۷۱ هجری در شهر خود وفات کرد و در همان دیار به خاک سپرده شد.
