نام‌آوران

فاضله سمرقندی بلخی از شاعران و سخنوران برجسته ادبیات فارسی در نیمه اول سده هفتم هجری است. او در شهر سمرقند، یکی از توابع خراسان،

جمیله اصفهانی به عنوان یک شاعر و بازرگان، از زنان نامدار خراسان است. او در سال ۱۰۲۵ هجری قمری در اصفهان متولد شد و در

مرجانه بادغیسی، که عرب‌ها به نام مراجل می‌شناختند، همسر هارون‌الرشید و مادر مأمون‌الرشید بود. او از اهالی بادغیس، از توابع خراسان، بود و در حوالی

نورجهان، با نام اصلی مهرالنساء بیگم، یکی از بانوان برجسته و بانفوذ خراسانی در تاریخ امپراتوری بابری خراسان و هند بود. او در سال ۹۵۶

فردوس مطربه، معروف به مطربه کاشغری، بانوی موسیقی‌دان و شاعر زبان فارسی در نیمه اول سده ششم هجری در کاشغر، حوزه شرقی خراسان، چشم به

خواجه ابونصر مشکان، دبیر دیوان رسالت سلطان محمود غزنوی و پسرش سلطان مسعود غزنوی بود. این نشان می‌دهد که او تا چه حد در علم،

ابوالحسن القاسم احمد ابن حسن میمندی، که به او عنوان افتخاری شمس‌الکفاه داده بودند، وزیر دربار غزنوی در دوره‌های سلطان محمود غزنوی و پسرش مسعود

صاحب ابن عباد، ادیب، نویسنده، شاعر و وزیر دربار رکن‌الدوله، مؤیدالدوله و فخرالدوله دیلمی بود. کنیه‌اش ابوالقاسم و ملقب به “کافی الکفاه” و “صاحب است”.

خواندمیر در بخشی از نوشته‌هایش، به دورانی اشاره می‌کند که در آن، امیر ناصرالدین سبکتکین، پایه‌گذار دولت غزنوی، فردی به نام عبدالله عزیر که صاحب

ابوعلی دامغانی، وزیر و دیوان‌سالار دورۀ سامانی در دوران اخیر حکومت سامانیان بود. اطلاعاتی کامل از زندگی او در دست نیست، اما او به عنوان

پس از عزل ابومنصور محمد، فرزند عبدالله عزیز از مقام وزارت دولت سامانیان، ابوجعفر احمد ابن حسین عتبی به این مقام منصوب شد. همزمان مسوولیت

ابوعبدالله محمد ابن احمد جیهانی، یکی از وزیران و جغرافی‌دانان برجسته‌ی دوره سامانیان بود. در زمانی که امیر نصر ابن احمد سامانی به حد بلوغ