از متن مقاله

بی تردید مولانای بلخ انسان شناسی رفیع و والایی دارد، ایشان تصریح می کند که: انسان ها همه اندیشه وافکار خویش را از راه مشاهده ومطالعه ومسامعه فراچنگ می آورند؛ آدمی از راه چشم وگوش خوراکی ها وغذاهای معنوی ومقوی جان خویش را تهیه وتأمین می کند. آدمی از این مجرا هاست که روح و روان خویش را سمین ساخته وفربهی می بخشد. اما جانوران از راه های خوردن ونوشیدن جسیم  وحجیم و عظیم  وفربه می شوند. انسان نه­باید خوراکی های جسمی وتنی را با خوراکی های معنوی و روحی درآمیزد. یکی خوراک جانور است ودیگری خوراک آدمی! یکی جسم را چاق کرده واستغنا می بخشد ودیگری روح را به پرگشایی وپرواز می آورد! یکی غذای کمی است ودیگری خوراک کیفی! یکی جسم را توانا تر می کند ودیگری روح را پرجان تر وپران تر ازبرق وهوا می سازد!…