محمد بن حسن زوزنی، مشهور به بوسهل زوزنی، از وزرای سلطان محمود و پسرش سلطان مسعود غزنوی بود. او در زمانی که سلطان مسعود به عنوان ولی‌عهد در هرات مقرر شد، نزدیک‌ترین شخص به او بود. بوسهل زوزنی دارای مزاج صفرا بود و با زیردستانش رفتار تندی داشت. بوسهل زوزنی به عنوان نزدیک‌ترین فرد به سلطان مسعود، حسادت و غیرت وزرا و دیگر دستگاه‌های حکومتی را برانگیخت، که به نوبه خود منجر به اتهاماتی نسبت به او شد که به او مرتبط بودند و به دستور سلطان محمود، او را از هرات به غزنین منتقل کردند و زندانی کردند. پس از مرگ سلطان محمود، او فرار کرده و به نزدیکی نیشابور رفت و به سلطان مسعود پیوست و به او در سرنگونی امیر محمد غزنوی، برادر سلطان مسعود، کمک کرد. پس از سرنگونی امیر محمد، او به همراه حسنک وزیر به دشمنی پرداخت که در به دار آویختن وی کمک کرد.
منابع اصلی در مورد زندگی او به تاریخ بیهقی، دبیر و تاریخ‌نگار معاصر او، بازمی‌گردد. ابوسهل به عنوان یک دبیر علم اللغة و الأدب آموخته بود و حتی شعرهایی به زبان عربی سروده است. او همچنین با ادیبانی مانند ثعالبی مکاتبه داشته و از آثار ادبی و شعری او اطلاعات زیادی وجود دارد. ابوسهل در ابتدا، مسئول تعلیم و تربیت فرزندان احمد بن حسن میمندی، وزیر سلطان محمود غزنوی بود و از این راه وارد دوران دربار شد. پس از عزل احمد بن حسن میمندی از وزارت، ابوسهل در سال ۴۱۶ قمری به مدح ابوعلی حسن بن محمد میکال، معروف به حسنک وزیر، پرداخت و سپس به عنوان سرپرست مقام ولایت در هرات معرفی شد. وفات او نزدیک به 450 هجری قمری گفته شده است.
