اَبونَصْرِ‌كاشی معروف به معین‌الدین یا معین‌ا لملك، دیوان‌سالار و وزیر سلطان سنجر سلجوقی بود. ابونصر به واسطه‌ی نفوذ کاکای خود در حكومت محمد بن ملك‌شاه به دربار سلطان راه یافت و در اواخر وزارت سعدالملك آبی به ریاست دیوان رسایل برگزیده شد و در وزارت ضیاءالملك ابونصر احمد بن نظام‌الملك نیز همین سمت را عهده‌دار بود. ابو نصر با توطئه‌ی قاضی اسماعیل فرزند عبیدالله، رییس اصفهان که نفوذ بسیار داشت و در پی وزارت بود، به دستور سلطان محمد به امرای ترک سپرده شد که پس از قتل قاضی خطیبی، توطئه‌ی او آشکار و ابو نصر آزاد گردید. ابونصر پس از آن، شغل مهمی نداشت، تا اینكه در دوره‌ی دوم وزارت خطیرالملك میبدی به ریاست دیوان استیفاء منصوب شد. پس از عزل خطیرالملك از وزارت، سلطان محمد این منصب را به ابونصر پیشنهاد كرد، اما با امتناع وی روبه‌رو شد. در سال ۵۱۳ ق ابونصر در ساوه به سلطان سنجر كه از جنگ با محمود سلجوقی در عراق باز می‌گشت، پیوست و سنجر حكومت ری را كه به تازگی از قلمرو حكومت محمود جدا شده بود، به وی سپرد. كفایت و كاردانی ابونصر در حكومت ری موجب تقرب او شد و در سال ۵۱۸ ق معزالدوله محمد بن سلیمان كاشغری از وزارت بركنار شد، سنجر او را به وزارت منصوب کرد. بسیاری از منابع، كفایت و كاردانی و دادگری و دینداری وی را در مناصب مختلف، خصوصاً زمانی كه مقام وزارت را برعهده داشت، ستوده‌اند. گفته‌اند دوران وزارت او «عبداكبر» بود. او را بزرگ مردی دانسته اند كه پناه‌گاه و تكیه‌گاه نیازمندان بوده است. او به آبادانی شهرها و روستاها علاقۀ بسیار داشت که به دستور وی مدارس، مساجد و رباط‌های بسیاری در مناطق مختلف تأسیس شد. با آنكه ابونصر بسیار مراقب خود بود، اما سرانجام یكی از اسماعیلیان به نام محمد كوهج به عنوان تیماردار اسب در اصطبل مخصوص وی به كار پرداخت و در موقعی مناسب او را به قتل رساند. جنازه‌ی وی را به جامع مرو منتقل كردند و همانجا به خاك سپردند.
