عبدالله بن طاهر متولد سال ۱۸۲ هجری قمری، سومین امیر طاهری و یکی از سرداران مأمون، خلیفه عباسی بود. وی در ابتدا با سرکوب شورشیان در شام و مصر، قدرت مأمون را در آن نواحی تثبیت کرد. او پس از مرگ حاکمان خراسان بزرگ، طلحه بن طاهر و علی بن طاهر و تاخت و تاز گستردهٔ خوارج در آن ناحیه، به فرمان مأمون، حکومت خراسان را به دست گرفت و ثبات را به شرق خلافت بازگرداند. عبدالله بن طاهر تا پایان عمر، در دوره مأمون و حتی مُعتَصِم، یکی از مقتدرترین شخصیت‌های سیاسی و نظامی پس از خلیفه بود.
عبدالله علاوه بر فعالیت‌های سیاسی و نظامی به مسائل فرهنگی و آموزشی نیز توجه زیادی داشت. او با تلاش در جهت گسترش علم و آموزش، به عنوان یک پیشرو در نهضت فرهنگی دورهٔ سامانیان شناخته می‌شود. این امر باعث شد که فرزندان روستاییان فقیر، به شهرها برده شوند تا علم را بیاموزند و از این طریق، از تحصیل علم محروم نشوند. او همچنین در زمینهٔ شعر و ادبیات فعالیت داشت و از هنرمندان و شاعران بزرگی پشتیبانی می‌کرد. وی به موسیقی و آوازخوانی نیز علاقه‌مند بود و از هنر و رشد موسیقی در آن دوره کمک کرد.
عبدالله در اثر بیماری به عمر ۴۸ سالگی، در سال ۲۳۰ هجری قمری درگذشت و در مقبرهٔ خانوادگی‌اش که در نیشاپور به خاک سپرده شد.
