فارس‌نامۀ ابن بلخی، اثر ابن بلخی و تصحیح منصور رستگار فسایی، جزء تاریخ و جغرافیای محلی عمومی منطقه فارس، مربوط به اوایل قرن ششم هجری قمری محسوب می‌شود. این کتاب، قدیمی‌ترین کتابی است که اطلاعات جامع و منحصربه‌فردی را درباره فارس، به زبان فارسی و با انشایی سلیس و روان و در شیوه‌ای موجز و دل‌نشین به اهل فضل و ادب عرضه داشته است و از زمان تالیف، به‌عنوان منبعی معتبر در شناخت فارس، مورد قبول و استفاده پژوهشگران و صاحب‌نظران قرار گرفته است. نویسنده فارس‌نامه در مقدمه‌ی کتاب، هدف از نگارش آن را توصیف وضعیت تاریخی و جغرافیایی فارس در جهت آگاه کردن سلطان سلجوقی از موقعیت این ایالت عنوان می‌کند.