شکرستان هند

شفیق اورنگ‌آبادی فرزند «رای منسارام» از هندوان فایق و شاعران نازک‌خیال سبک هندی است که در سال ۱۱۵۸ ق در اورنگ‌ّآباد به‌دنیا آمد. افزون بر

قابل کشمیر (متوفی ۱۱۷۰ ق) از شاگردان بیدل و از مردم کشمیر بوده است. دیوانش حاوی حدوداً شصت هزار بیت است. او با شاه آفرین

شیخ عبدالعزیز عزت «۱۰۴۱-۱۰۸۹ ق» یکی از بزرگان دینی و ادبی در شبه‌قارۀ هند در سده‌ی یازدهم است. وی استاد عالمگیر پادشاه بود و در

نورالعین واقف لاهوری (د۱۱۹۰ق) فرزند قاضی امانت‌الله از قاضی‌زادگان بتاله در پنجاب و از شاعران قرن دوازدهم است. از سال تولد وی در هیچ تذکره‌ای

خوشگو که یکی از شاگردان مبرّز ابوالمعانی بیدل است در بین سال‌های 1078 تا 1088قمری در متهورا/ متهُرا متولد شده است. وی افزون بر ابوالمعانی

مولانا غلام‌علی متخلّص به «آزاد» از فحول شعراء و کبار علمای شبه‌قارۀ هند در سده‌ی دوازدهم هجری است. وی در شهر بلگرام در اوتارپرادیش امروزی

خان‌آرزو در سال ۱۰۹۹ قمری در شهر آگره (اکبرآباد) به دنیا آمد. پدرش، شیخ حسام‌الدین، تاریخ تولد او را از ترکیب حروف واژه‌ی «نزل غیب»

برهمن را باید در زمرۀ شاعران، منشیان و ادیبان بزرگ فارسی‌گو در شبه‌قارۀ هند نوشت. نام پدر وی دهرم‌داس بود که خود نیز از منشیان

جلال‌الدین اکبر که سومین پادشاه سلسلۀ گورکانیان هند بود و گاهی او را مغول‌اعظم نیز می‌گویند، زبان پارسی را زبان رسمی دربار خود اعلام کرد،

توسنی، فرزند «لوکرن» یا «لونکرن»، از حوالی سانبر بود؛ که جایی‌ست نمک‌زار در هند آن روزگار. وی، افزون بر بودن در کیش هندوان، با عقاید

سرزمین پهناور شبه‌قارۀ هند را باید یکی از کانون‌های بزرگ پرورش و گسترش زبان پارسی دانست. به باور تاریخ‌نویسان، زبان پارسی در سرزمین وسیع شبه‌قارۀ