نام‌آوران سیستان

بسّام گُرد به‌عنوان یکی از پیشگامان شعر پارسی، نقش مهمی در شکل‌گیری و گسترش این زبان در عرصهٔ ادب ایفا کرد. او از نخستین شاعرانی

احمد خجستانی از شخصیت‌های مهم و جنجال‌برانگیز تاریخ خراسان در سده سوم هجری بود که زندگی‌اش با سیاست، جنگ و حکومت‌داری پیوندی ناگسستنی داشت. او

ابو محمد هاشم بن زید سروانی بُستی از چهره‌های برجسته علمی و ادبی قرن سوم هجری بود که در عرصه زبان، بلاغت و شعر، آثار

احمد بن محمد بن علویه، ملقب به «جراب‌الدولة»، از ادیبان و ظریفان برجسته قرن چهارم هجری بود که به‌سبب طبع شوخ، مهارت در طنزپردازی و

ابوالعریان از چهره‌های برجسته و نام‌آور سیستان در آغاز قرن سوم هجری بود که به سبب شجاعت، جنگاوری و نقش مؤثرش در تحولات سیاسی و

غالب بن عبدالقدوس بن شیث بن ربعی، مشهور به ابوالهندی، از شاعران برجسته در سده دوم هجری بود که به‌سبب طبع روان، توانایی در بدیهه‌سرایی

ابراهیم بن عاصم عقیلی، از فرماندهان برجسته نظامی خلافت اموی در سده دوم هجری، در نبردهای خراسان علیه تورگش‌ها نقش مهمی ایفا کرد و بعدها

امیر نجم‌الدین حسن بن علاء سجزی، مشهور به خواجه حسن یا امیر حسن دهلوی، از نامدارترین شاعران و عارفان پارسی‌گوی قرون هفتم و هشتم هجری

بدیع‌الدین ترکوسگزی، مشهور به «بدیع‌الزمان»، از شاعران برجسته و پارسی‌گوی قرون ششم و هفتم هجری بود. وی به احتمال زیاد تخلص «بدیع» را برگزیده و

ابوالفضل حافظ قاضی بن موسی بُستی، از برجسته‌ترین اندیشمندان و عرفای قرن ششم هجری بود که در سرزمین سیستان چشم به جهان گشود و نقشی

ابوالفتح بُستی، از شاعران و نویسندگان نامدار قرن چهارم هجری، در شهر بُست از نواحی خراسان دیده به جهان گشود. او در زادگاه خود در

ابوالفرج سجزی، از شاعران نامدار فارسی‌زبان در اواخر قرن چهارم هجری  بود که به‌واسطه نسبتش با سیستان، لقب «سجزی» را بر خود داشت. او در