روحالله بهرامیان در ۱۵ جوزا/خرداد سال ۱۳۶۶ هجری خورشیدی در شهر مزارشریف، مرکز ولایت بلخ، دیده به جهان گشود. آموزشهای ابتدایی و متوسطه را در لیسهی پسرانهی ولسوالی خُلم (تاشقرغان) به پایان رساند و سپس وارد دانشکدهی زبان و ادبیات دانشگاه کابل شد. در سال ۱۳۸۷ مدرک کارشناسی خود را در رشتهی زبان و ادبیات فارسی دریافت کرد و سپس به ادامهی تحصیل تا مقطع دکترا پرداخت.
از سال ۱۳۸۸ تا ۱۳۹۰ خورشیدی مسئولیت نشریهی وزارت تحصیلات عالی را بر عهده داشت و پس از آن، در سمتهایی چون آمر دیپارتمنت زبان و ادبیات فارسی، معاون علمی مؤسسهی تحصیلات عالی سمنگان و رئیس تضمین کیفیت دانشگاه فعالیت داشته است. او از سال ۱۳۹۰ تاکنون در نظام آموزش عالی کشور ایفای نقش کرده و در کنار مدیریت علمی، همواره به کارهای پژوهشی و ادبی نیز پرداخته است.
فعالیتهای ادبی و فرهنگی او از اوایل دههی ۱۳۸۰ آغاز شد و آثارش در نشریات داخلی و خارجی به چاپ رسید. در حوزهی شعر، در قالبهایی چون غزل، رباعی، دوبیتی، شعر سپید و سهگانی تجربه دارد. او تاکنون جوایز معتبر ادبی چون کلک زرین، جایزهی ادبی هرات و لوحهای تقدیر شعر برگزیده را در سالهای ۱۳۹۰ و ۱۳۹۷ دریافت کرده است.
آثار منتشر شدهی او شامل: حرف آخر (۱۳۹۰)، تنهایی تاریخ ندارد (۱۳۹۳)، اتاق خالی گلدان (۱۳۹۵)، پیامبر مجنون(۱۳۹۷)، مرگِ زنده (۱۳۹۹)، زبان و ادبیات پارسیدری در بلخ (۱۴۰۰) وشعورِ سرگردان (۱۴۰۲).
همچنین کتاب پژوهشی او با عنوان جریانشناسی شعر معاصر افغانستان، بررسی جامعی از روندهای ادبی و جریانهای شعری در ادبیات معاصر کشور است. از دیگر مقالات علمی و فرهنگی او میتوان به مقالههای تبارشناسی فرهنگ شهری بلخ با تمرکز بر نقش آیینها و ادیان زردشتی، بودایی و اسلام و قطب استعاری و مجازی در داستان گلنار و آیینه با توجه به نظریهی همنشینی و جانشینی رومن یاکوبسن اشاره کرد.
در زمینهی نقد ادبی نیز مقالهای با عنوان بررسی فرمشناسانهی اثری از رهنورد زریاب: شورشی که آدمیزادگان و جانوران برپا کردند از او منتشر شده است. بهرامیان در همایشهای ملی و بینالمللی نیز از سوی افغانستان شرکت کرده و دیدگاههای علمی و فرهنگیاش را در قالب سخنرانیها و پژوهشها مطرح کرده است.
او هماکنون بهعنوان استاد در مؤسسهی تحصیلات عالی سمنگان فعالیت دارد و به تدریس، پژوهش و نگارش در حوزههای ادبیات، فرهنگ و شعر مشغول است.