در دفتر اول مثنوی معنوی مولانا جلال الدین محمد بلخی حکایتی با این شرح آمده است: در زمان خلافت حضرت عمر، نوازنده‌ی سالخورده که عمری را صرف نواختن چنگ و آوازهای دلنشین کرده بود، به فقر و تنهایی رسید. زمانی که جوان‌تر بود، صدای او مانند نَفَس زندگی بود و جمعیت‌ها را به وجد می‌آورد، اما با گذر زمان، صدای او ضعیف شد و…
