اورنگ هفتم: سرودۀ غلام احمد نوید با دکلمۀ نحیب پیمان | اگر شراب دهد پیر می‌فروش مرا
اگر شراب دهد پیر می‌فروش مرا درین بهار نبینی دگر به‌هوش مرا دهان قلزم مواج بستن آسان نیست توانِ کیست کُند منع از خروش مرا
Menu
اگر شراب دهد پیر می‌فروش مرا درین بهار نبینی دگر به‌هوش مرا دهان قلزم مواج بستن آسان نیست توانِ کیست کُند منع از خروش مرا
چه‌سان این لحظه‌های سرد را باید تحمل کرد نمی‌دانم چقدر این درد را باید تحمل کرد رسیدن تا حضور روشن خورشید آسان نیست که زخم
ناله به دل شد گره، راهِ نیستان کجاست؟ خانه قفس شد بمن، طرفِ بیابان کجاست؟ اشک بخونم کشید، آه ببادم سپرد عقل به بندم فگند،
شب است، داد بزن بانو! سکوت سرد سترون چیست؟ صدا، صداست که میماند، دلیل حنجره بستن چیست؟ تمام پنجرههایت، کور؛ میان گور خودت ماندی و
آزادم وآزادم فریاد من آزادیست هست وهمه بودمن بنیادمن آزادیست من قصه سرای عشق در شهرشدم شهره شیرین غم خویشم فرهاد من آزادیست درکشتن تبعیض
بادی وزید و دشت سترون درست شد طاقی شکست و سنگ فلاخن درست شد شمشیر روی نقشه‌ی جغرافیا دوید این‌سان برای ما و تو میهن
ای برده‌ها! ز خويش بلالی برآوريد از كارگاه روح كمالی برآوريد ای دختران باديه! ای همرهان من! از هجر سرنوشت وصالی برآوريد عاشق شويد و
پیش آیینه شعر می‌خوانم ماه در آسمان نمی‌خندد دست از آستین برون زده شب در به‌روی سپیده می‌بندد روی سجاده‌ی که کهنه شده مادرم هی
ای عزیزان گم شدم در جان جانان گم شدم گم شدم در جان جانان ای عزیزان گم شدم موج از خود رفته را در
یک‌روز نیز ترکِ وطن داشت سرنوشت بینِ دو سنگ، آب‌شدن داشت سرنوشت در ظهرِ کوچ، صبحِ جدایی، شبِ فراق دیدم هزار چنگ و دهن داشت
به دل بیا که به جان خود آشنات کنم به جانم آنچه بود جملگی فدات کنم به دام عشق ترا باز بال و پر بندم
همه جا دکان رنگ است، همه رنگ می‌فروشند دل من به شيشه سوزد، همه سنگ می‌فروشند به کرشمه‌ای، نگاهش، دل ساده‌لوح ما را چه به
